Carla*, een BV, zit naast me en ik vraag haar om mij te vertellen waarom ze voor yonitherapie gekozen heeft. We hebben al eerder gemaild en in grote lijnen ken ik inmiddels haar achtergrond. Nu is ze meer specifieker en vertelt over het seksueel geweld in haar jeugd, de hel waar ze door gegaan is vanaf haar zevende jaar tot bijna haar twintigste. (Ze is nu 45+). Over de verkrachting en fiks grensoverschrijdend gedrag door haar vroegere manager. De gevolgen bleven niet uit: een een depressie, zelfmoordpoging, kortstondig een vlucht in alcohol, enz.
Ze vertelt hoe voor haar seks een noodzakelijk kwaad was in haar (ex) huwelijk. Pijn bij seks, seksueel verlangen in de diepvries. Steeds weer orgasmes faken in de hoop dat het zo snel mogelijk voorbij was. Haar angsten om nieuwe mannen in haar leven toe te laten. En zoveel meer dat haar getekend heeft. Hoe verwarrend het is om een bekende artiste te zijn en de glitter van het succes dat daarbij hoort aan de ene kant en het bitter slechte beeld dat ze van zichzelf heeft aan de andere kant te voelen.
Ze is in behandeling bij haar psychiater specifiek voor haar verleden van seksueel misbruik maar wil daarnaast ook het lichamelijke aspect aanpakken. Ze hoopt door yonitherapie haar angsten voor seks en relaties kwijt te raken. We praten er over en snappen beiden dat dat niet zo één-twee-drie te veranderen is, dat wat al bijna 40 jaar mis gaat op dat gebied niet zomaar even recht te zetten is. Ze maakt duidelijk dat ze bang is voor hetgeen gaat gebeuren, iets dat we al uitgebreid via mail hebben besproken. We gaan er voor.
Na afloop, iets meer dan vier uur later, zitten we bij een kop thee na te babbelen. We praten samen over wat ze ervaren heeft. Ik luister naar wàt ze vertelt en hoe ze dat vertelt. De blik in haar ogen is zachter, ze praat zachter. Voor Carla was het voornaamste dat ze gevoeld heeft wat ze totaal niet kende: zichzelf. Los van iets moeten doen voor een ander, los van seks, los van verwachtingen van de ander… Zij als het middelpunt. Zichzelf ervaren en voelen wat ze nog nooit écht gevoeld had: Carla. Een orgasme zonder dat te moeten spelen en los van het vieze gevoel dat ze had àls ze ooit eens een orgasme had.
Ze is verbaasd over haar eigen reacties, de overgave, het gebrek aan angst en het gevoel van “vrij” te zijn. Haar pure verbazing dat ze zich zo voor alles heeft open kunnen stellen zonder – behalve in het begin – bang of beschaamd te zijn. Ze vindt het ook heerlijk en onverwacht dat ik haar gewoon als Carla behandeld heb en niet als een bekende vrouw. Gewoon voor wie en wat ze is, een mooie, warme, lieve en humoristische dame.
We spreken af dat ze zich voorlopig concentreert op zichzelf en op wat ze ervaren heeft. Sinds haar eerste bezoek hebben we elkaar nog een aantal keren gezien als ze zich – met wat moeite door haar drukke agenda – vrij kan maken. Het gaat goed met haar: ze bekijkt zichzelf positiever, zit minder in met de paar kilootjes extra die ze maar niet kwijtraakt, is gelukkig ook minder bang in contact met mannen. We zijn zeker nog niet waar ze wil wezen maar ze voelt zich voor het eerst veel vrijer…
* Carla is (uiteraard) een schuilnaam…